Zabytkowy kościół drewniany św. Jana Chrzciciela pochodzący z 1. ćwierćwiecza XVI w., znajdujący się na cmentarzu w Ołoboku, został gruntownie odrestaurowany. - Niech to dzieło prowadzi nas do piękniejszego życia z Panem Bogiem i dla Niego – mówił biskup kaliski Damian Bryl na zakończenie renowacji świątyni.
Z historią świątyni zapoznał przybyłych na uroczystość ks. prał. Tomasz Lenczewski, proboszcz parafii św. Jana Ewangelisty w Ołoboku.
W swoim słowie biskup kaliski wskazując na wielkie dziedzictwo Ołoboku podkreślał, że historia stanowi ważną część życia człowieka. - Ten kościół przypomina nam, że tutaj ludzie żyli, pracowali i modlili się od wieków i że świat nie zaczyna się od nas. Chcemy tę historię poznawać, szanować i dalej podejmować – stwierdził duchowny.
Akcentował, że wiara przodków, którzy tutaj modlili się wyrażała się także w pięknych dziełach. - Ta sztuka miała pomóc tym, którzy tutaj przychodzili bardziej otworzyć się na Pana Boga. Sztuka wypływa z wiary i ku wierze prowadzi. Chciałbym życzyć wszystkim, żeby nam i tym, którzy będą po nas te piękne dzieła pomogły otworzyć się na Pana Boga – zaznaczył hierarcha.
Przekonywał, że to piękne dzieło odnowy kościoła mogło dokonać się dzięki zaangażowaniu wielu osób. - To jest piękne, że robiliśmy to razem. Ks. proboszcz jako główny koordynator całości, parafianie rozumiejący potrzebę tej odnowy, ale też aktywnie w tym uczestniczący, także przez swoje ofiary, za co chciałbym bardzo podziękować i wyrazić szacunek. Bardzo dziękuję za zaangażowanie władz gminnych i powiatowych, ale także wojewódzkich, dzięki którym mogliśmy wziąć udział w programie odnowy drewnianych kościołów – powiedział bp Bryl.
Uroczystość uświetniła Schola Gregoriańska Bazyliki Mariackiej w Krakowie i wokalistka z Ołoboku Karolina Derdas.
W uroczystości uczestniczyli kapłani, przedstawiciele władz wojewódzkich, powiatowych i gminnych oraz wierni z Ołoboku.
Świątynia św. Jana Chrzciciela w Ołoboku należy do najstarszych, drewnianych kościołów ziemi wielkopolskiej, jednakże pierwszy kościół parafialny miał wznosić się w tym miejscu już w XIII w. Kasata konwentu cysterskiego w Ołoboku oraz przeniesienie parafii do świątyni pocysterskiej przyczyniły się do tego, iż mały drewniany kościół spełniający od wieków funkcję kościoła parafialnego, stał się kościołem filialnym, w którym od czasu do czasu sprawowano nabożeństwa i msze św. za zmarłych.
Najwcześniejsza wzmianka o drewnianej świątyni ołobockiej pochodzi z 1521 r., kiedy to ks. abp Jan Łaski, wizytując parafię ołobocką, nazwał ją kościołem parafialnym, podając przy tym, że fundatorem kościoła był konwent sióstr cysterek z Ołoboku. Zatem kościół pochodzi prawdopodobnie z 1. ćwierćwiecza XVI w. Potwierdza to, przeprowadzona w latach dwudziestych XX w., analiza architektoniczna i stylowa kościoła.
W 1532 r. kościół utracił prawa parafii i stał się filią parafii w Rososzycy. Jedne źródła podają, że ponowne odzyskanie praw parafialnych nastąpiło w 1723 r., a inne, że dopiero w 1744 r. Prawdopodobnie w 1744 roku siostry cysterki przeprowadziły remont świątyni.
W 1832 r. dokonano szczegółowego opisu kościoła, z którego dowiadujemy się, że prawie cały kościół był zbudowany z drzewa modrzewiowego. W kościele znajdują się trzy drewniane ołtarze. Ołtarz główny późnorenesansowy, szafiasty zdwoma skrzydłami – tryptyk z chrztem Pana Jezusa, sygnowany u dołu datą 1600. Autorem prawdopodobnie jest wrocławski artysta Adam Scholz. Na bocznych jego skrzydłach są postacie: św. Jana Ewangelisty i św. Michała Archanioła. Na odwrocie umieszczono osiem scen Męki Pańskiej. W zwieńczeniu znajduje się czternastu Świętych Wspomożycieli, a w predelli – scena Ostatniej Wieczerzy. W nawie od strony północnej znajduje się barokowyołtarz z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, a po stronie południowej jest ołtarz z ludowym obrazem św. Walentego. Ewenementem w kościele cmentarnym były dwie ambony. Jedna z nich umiejscowiona jest w prezbiterium oraz częściowo w nawie. Druga ambona składa się tylko z korpusu, początkowo znajdowała się w świątyni, ale później została umieszczona przed kościołem, służąc jako miejsce kazań, wygłaszanych na cmentarzu z okazji corocznego odpustu św. Jana Chrzciciela i Dnia Zadusznego (bądź – jak się też podaje – uroczystości Wszystkich Świętych).
Ewa Kotowska-Rasiak/KAI